این تراشه از چندین لایه ی مختلف تشکیل شده و معماری ای مانند آسمان خراش ها دارد. هدف تحقیق برای تولید چنین تراشه هایی، برطرف کردن محدودیت های تراشه های سیلیکونی، افزایش سرعت و کاهش مصرف انرژی آن ها است.
معماری تراشه های سیلیکونی مانند خانه های یک طبقه ای است که به صورت مرتب کنار یکدیگر قرار گرفته اند. در واقع پردازنده ها و حافظه های سیلیکونی از یک لایه تشکیل شده که فضای زیادی را اشغال می کند. این موضوع باعث می شود تا سیگنال های دیجیتالی برای جابه جایی داده ها، مسافت طولانی ای را طی کنند و انرژی و زمان پردازشی زیادی را هدر بدهند. به همین علت، اگر حجم داده های پردازشی بسیار بالا باشد در هنگان جابه جایی داده ها مشکل ایجاد می شود.
تراشه های N3XT به صورت چندلایه بوده و ساختار آن مانند آسمان خراش های یک شهر در فضای کمتری روی یکدیگر قرار می گیرند. این موضوع باعث می شود تا فاصله ی طی شده توسط سیگنال های دیجیتالی کاهش پیدا کرده و انرژی کمتری هدر برود.
معماری تراش های چندلایه را نمی توان با استفاده از سیلیکون پیدا سازی کرد زیرا دمای بسیار بالایی تولید می کنند و به لایه های زیری آسیب می رسانند. محققان دانشگاه استنفورد برای رفع این مشکل به جای سیلیکون از ترانزیستورهای نانولوله های کربنی (CNT) استفاده کردند. استفاده از این ماده نه تنها سرعت پردازش ها را سریع تر می کند؛ بلکه دمای بالایی تولید نکرده و برای جابه جایی داده مستقیماً از یک لایه به لایه ی دیگر منتقل می شوند.

تصویری از معماری تراشه ی N3XT

___________________________

1- نانومواد (Nanomaterials) به موادی می گویند که ابعاد آن ها در مقیاس 1 الی 100 نانومتر باشد.