تهاجم خاموش

نه «مرز» تنها آبی و خاکی است ، نه حمله ، تنها زمینی و هوایی
نه هجوم ، فقط نظامی است ، نه شکست و ضربه ، فقط مادی
« تهاجم فرهنگی » خطرناک تر از « هجوم نظامی » است .
در هجوم نظامی طمع به خاک است و زمین ، در شبیخون فرهنگی، طمع به اخلاق است و دین.
هجوم نظامی با سر و صدا و سرعت است ، تهاجم فرهنگی ، آهسته و آرام.
آن ترسناک و نفرت آفرین است ، این فریبنده و جذاب.
آن ، افراد را به دفاع و مقاومت وا می دارد ، این به استقبال و پذیرش میفرستد.
کشته آن ، شهید است و مرده این ، پلید .
شهادت ، دوست داشتنی است ، اما ابتذال ، نفرت انگیز .
در هجوم نظامی ، دشمن ، اعلام جنگ و دشمنی میکند ، و در تهاجم فرهنگی ، اعلام دوستی !
در حمله نظامی ، صفیر اولین گلوله ، همه را متوجه خطر میسازد ، اما در تهاجم فرهنگی گاهی تا شلیک گلوله آخر دشمن ، هنوز عده ای شبیخون را باور نمی کنند.
آن پیداست ، این پنهان !