آزادِ اسیر، برده آزاد

الإمام علیّ علیه السلام أَلْعَبْدُ حُرٌّ ما قَنَعَ، أَلْحُرُّ عَبْدٌ ماطَمَعَ. 

امام عـلى علیه السلام فرمود: بنده اگر قناعت کند، «آزاد» است، آزاد، اگر طمع داشته باشد «برده» است!

گاهى بندها و رشته هاى درونى، انسان را به قید مى کشد و برده مى سازد. بردگان لوکس، اتوکشیده، درس خوانده و پولدار زیادى را مى توان در جامعه دید.
آنچه انسان را «آزاد» مى سازد، رهایى از دام حرص و کمند دست و پاگیر آز است.
اگر کسى از «گنج قناعت» برخوردار باشد و دست طمع پیش این و آن دراز نکند، حتى اگر غلام و برده هم باشد،عزیز است و ریشه عزتش همان آزادگى از قید طمع و افزون خواهى است.
ولى... آزمندان، در عین توانگرى و تمکن، همچنان چشمشان به دست این و آن است و همین حرص و طمع، آنان را به «ذلت بردگى» مى کشد.
گرفتاران طمع، یا براى حفظ آنچه «دارند»، یا براى رسیدن به آنچه «ندارند»، گاهى نوکر صفت مى شوند و تملّق و چاپلوسى مى کنند و به حقارت هاى ننگ آورى تن مى دهند.
گزاف نیست سخن مولا، که انسان قانع، «آزاد» است و اهل طمع، «برده» است.