این یک واقعیت است که طراحی ایالات‌متحده برای منطقه‌ی غرب آسیا، با شکست مواجه شده است. دلیل آن هم به‌وضوح مشخص است: جمهوری اسلامی، به‌عنوان جبهه‌ی مقابل نظم آمریکایی، در برابر رسیدن آمریکا و غرب به اهداف خود در منطقه، سد مستحکمی ایجاد کرده است. پس واضح است که مقامات آمریکایی، همه‌ی توان خود را برای از بین بردن این جبهه به کار برند. تصور آنها این بود که با برجام می‌توانند به اهداف خود برسند، حالا اما با دیدن نشانه‌های خلاف تصور خود، "نقشه‌ی جدیدی" را طراحی کرده‌اند. نقشه‌ی جدید آنها، کاهش و یا حتی از بین بردن قدرت و توان دفاعی ایران است.
برای همین، قدرت و توان دفاعی ایران، همواره مورد توجه اندیشکده‌ها و تحلیلگران بین‌المللی قرار داشته است. به‌عنوان مثال، اندیشکده‌ی امریکن اینترپرایز با اشاره به توان بومی‌سازی محصولات نظامی ایران می‌نویسد: "این نوع از بومی‌سازی بدون در اختیار داشتن منابع قدرت‌های جهانی نظیر آمریکا، چین و روسیه، کاری تقریباً غیرممکن است، اما بااین‌وجود، ایران براساس یک تمایل ایدئولوژیک به استقلال از نفوذ خارجی، رو به‌سوی خودکفایی نظامی آورده است. اندیشکده‌ی آمریکایی CSIS نیز در گزارشی به موشک‌های کروز ایرانی پرداخته و با تحلیل سناریوهای جنگی درباره‌ی احتمال حمله به ایران، به جنگ‌های ۳۳روزه، ۲۲روزه و ۸روزه اشاره کرده و آورده است که چگونه نیروهایی همچون حزب‌الله لبنان و حماس فلسطین، با استفاده از نیروی موشکی که در مقایسه با ایران بسیار کوچک‌تر و کم‌توان‌تر است، توانسته‌اند بر ارتش تمام‌عیار رژیم صهیونیستی فائق آیند.
اندیشکده‌ی آمریکایی شورای آتلانتیک نیز نشستی در مهرماه سال ۱۳۹۵ برگزار کرد، که در آن، کارشناسان به این موضوع توجه داشتند که رویکرد موشکی ایران در حال تغییر است به‌طوری‌که ایران از توان موشک حجمی و بردی به سمت موشک‌های دقیق و هدف‌زن در حال حرکت است.
اندیشکده‌های غربی همچنین بر ممانعت از افزایش توان موشکی ایران نیز توصیه‌هایی به دولت‌های متبوع خود داشته‌اند، ازجمله در گزارش مشترک اندیشکده‌ی "امریکن اینترپرایز" و "ابتکار سیاست خارجی"، درباره‌ی افزایش توانمندی‌های کشورهایی چون ایران، چین و روسیه هشدار داده شده است. در این گزارش، به نقل از یک ژنرال نیروی هوایی ارتش آمریکا آمده است: "دشمنان در حال توسعه توانمندی‌هایی هستند که این توانمندی‌ها از بسیاری از جهات، بهتر ازآنچه ما اکنون داریم است."
چرا دشمن از قدرت دفاعی ایران هراس دارد؟
شاید مهم‌ترین و کانونی‌ترین موضوعی که موجب توجه بیشتر تحلیلگران غربی نسبت به توان دفاعی و موشکی ایران شد، حمله‌ی ایران به مقرهای داعش در دیرالزور، در پاسخ به اقدام تروریستی این گروهک در ماجرای مجلس شورای اسلامی ایران بود. بعد از آن، ایران با حمله به مقرهای داعش نشان داد که برای دفاع از مردم و امنیت کشورش، لحظه‌ای درنگ نخواهد کرد. وب‌سایت مطالعات استراتژیک فرانسه در این‌باره نوشت: "به نظر می‌رسد سپاه پاسداران، به یک سلاح با دقت بالا برای هدف قراردادن عمق دشمن در حالت تاکتیکی دست پیدا کرده است."
پس، مقامات آمریکایی و غربی به خوبی دریافتند، مادامی که ایران برخوردار از توان و قدرت دفاعی و موشکی بالاست، هرگونه تعرضی به آن، عملا غیرقابل تصور است. برای همین، نقشه‌ی جدید خود را مبتنی بر مذاکره بر سر قدرت دفاعی ایران قرار دادند. اندیشکده‌ی آمریکایی آرمزکنترل در مطلبی با موضوع مذاکره با ایران بر سر توان موشکی، چنین می‌نویسد: "به‌جز ایران بر هیچ کشور دیگری در منطقه، محدودیت‌های موشک بالستیک اعمال نمی‌شود... ایران احتمالاً در مقابل اعمال محدودیت موشکی به‌عنوان بخشی از تلاش منطقه‌ای برای ممنوعیت به‌کارگیری سیستم‌های موشکی دوربرد ایستادگی خواهد کرد. اما ایالات‌متحده می‌تواند مجموعه‌ای از اقدامات منطقه‌ای را برای مذاکره در موضوع ممنوعیت استفاده از موشک‌های ایران به راه بیندازد و از آن حمایت کند." اندیشکده‌ی "هریتیج" مستقر در واشنگتن نیز در خصوص مهار قدرت موشکی ایران بیان می‌کند که ایالات‌متحده بایستی همکاری‌های دفاعی خود با متحدانش را ادامه دهد. این کشورها هر دو میزبان سامانه‌های پدافند موشکی زمین‌پایه هستند که برای مقابله با ایران آماده‌ی کار هستند.
قدرت دفاعی ایران قابل مذاکره نیست
هفته‌ی گذشته اما رهبر انقلاب در پاسخ به سخنان مقامات غربی درباره‌ی قدرت دفاعی و موشکی کشور فرمودند: «ما اگر چنانچه قدرت دفاعی خودمان را افزایش ندهیم، دشمنان ما جَری خواهند شد، گستاخ خواهند شد، تشویق خواهند شد به اینکه به ما حمله کنند.»(۱۳۹۶/۰۷/۲۶) ایشان به‌طور خاص، خطاب به مقامات اروپایی فرمودند: «اینکه دولت‌های اروپایی بیایند همان حرفی را بزنند که او{آمریکا} دارد می‌زند که ایران چرا... موشک دو هزار کیلومتری یا مثلاً فرض کنید سه هزار کیلومتری دارید، این‌ها هم بیایند همان حرف را بزنند، اینکه خب معنی ندارد! به شما چه ربطی دارد؟... این را هم مطلقاً از اروپایی‌ها ما قبول نمی‌کنیم...»(۱۳۹۶/۰۷/۲۶)
واضح است که نه‌تنها ایران، بلکه هیچ کشوری، "امنیت و اقتدار" خود را دستخوش "مذاکره"، آن‌هم با "دشمن" قرار نمی‌دهد، چه آنکه تجربه‌ی کشورهایی چون عراق و لیبی، به‌خوبی مؤید آن است که عاقبت مذاکره بر سر امنیت کشور، چگونه می‌تواند جان و مال و ناموس ملت را به مخاطره بیاندازد. برای همین، رهبر انقلاب، روز چهارشنبه‌ی این هفته(۱۳۹۶/۰۸/۰۳) برای بار دوم، بر "غیرقابل‌مذاکره" بودن "قدرت دفاعی" کشور تأکید کرده و فرمودند: «امکان دفاعی و قدرت دفاعی کشور قابل‌مذاکره و چک‌وچانه نیست. بیایند چک‌وچانه کنند که چرا شما فلان ابزار دفاعی را دارید؟ چرا فلان‌جورش را دارید؟ چرا تولید می‌کنید؟ چرا تحقیق می‌کنید؟ [ما] درباره‌ی آن چیزهایی که اقتدار ملّی را افزایش می‌دهد یا تأمین می‌کند یا پشتیبانی می‌کند با دشمن هیچ چک‌وچانه‌ای، هیچ معامله‌ای نداریم.»
چرا دشمن از قدرت دفاعی ایران هراس دارد؟