١- همیشه با وضو بود و به این کار توصیه می‌کرد.
۲- به طبیعت علاقه وافر داشت و گاه ساعت‌ها در نقاط باصفا می نشست و تفکر می‌کرد.
۳- نماز شب را همیشه بپا می‌داشت.
۴- در حین بیان مطالب علمی، آنچنان بود که از اطراف غافل می‌شد.
۵- شب‌ها قبل از خواب، حدود بیست دقیقه قرآن می‌خواند.
۶- نسبت به انجام فرائض فرزندان، نظارت دقیق داشت.
۷- به فقرا و مستمندان کمک می‌کرد به طوری که برخی موارد آن، بعد از شهادتش آشکار شد.
۸- مطالب قابل توجه را در هر فرصت مناسب و به‌طور منظم یادداشت می‌کرد.
۹- در حاشیه کتاب‌هایی که مطالعه می‌کرد، عنوان یا خلاصه مطالب و یا اشکالات وارده را می‌نوشت.
۱۰- در برخورد با انحرافات فکری، از جوّ حاکم بر اجتماع واهمه‌ای نداشت، جو ناسالم را می‌شکست و گاه با دوستان نزدیک خود نیز در بیان حق در می‌آمیخت.
۱۱- از جوانی علاقه وافری به شهید شدن داشت و به افراد می‌سپرد تا در این مورد برایش دعا کنند.
۱۲- برای پدر و مادر و اساتید خود احترام وصف‌ناپذیری قائل بود.
۱۳- صدای گریه بلند او هنگام خواندن روضه سیدالشهدا «ع»، مناجات شبانه و فوت پدر و مادر شنیده و مشاهده می‌شد.
۱۴- بعد از نماز مغرب و عشا، سجده های طولانی داشت.
۱۵- از شهرت و مریدپروری گریزان بود.
۱۶- محاسن خود را خضاب می کرد.
۱۷- از تظاهر - چه در امور عبادی و چه در امور اجتماعی و سیاسی - بشدت پرهیز داشت.
۱۸- بسیار متین و پُرهیبت بود و در عین حال، در موارد لزوم مَزّاح و نکته‌پرداز بود.
۱۹- عبارتِ «اُفَوِضُ اَمری اِلی الله، اِنَّ الله َ بَصیرٌ بالعِباد» را در قنوت و هنگام ذکر گفتن، زیاد قرائت می کرد.
۲۰- به دستگیری‌های خداوند ایمان داشت و در شرایطی که دشمنانش کار را بر او سخت می‌کردند صبور و امیدوار به امدادهای الهی بود.